‎

همیشه در گرگم به هوا
از گرگ‌شدن فرار می‌کردیم
و اکنون

ناخواسته در تمامی بازی‌ها
گرگیم

بی‌آنکه از خودمان بترسیم
من از هفت‌سنگ می‌ترسم
می‌ترسم آنقدر سنگ روی سنگ بچینیم

که دیواری ما را از هم بگیرد
بیا لی‌لی بازی کنیم
که در هر رفتنی
دوباره برگردیم ...

آخرین هفته ی زمستان است

همه چشم انتظار چهره ی عید

پرشده شهر از هوای بهار

عطرگل های سرخ و سبز و سپید

درخیابان وکوچه وبازار

دست دردست مادر وپدرند

کودکان بانشاط آمده اند

تالباس قشنگ ونو بخرند

مثل آیینه صاف و براق است

کفش ها زیر نور ویترین ها

کودک اصرار می کند :بابا!

من از این کفش ها ،فقط این ها!

چند؟ناقابل است %ده تومان

ده هزار؟این که ...چشم های پدر

بر زمین خیره می شود اما

منتظر مانده چشم های پسر

کودک و عید و خنده و شادی

کودک و کفش نو،لباس قشنگ

کودک و سرزمین رویاها

عطرها ،نورهای رنگارنگ

می خری هان ؟بله!بله!حتما"

می زند خنده ی شادمانه پسر

لبش ازشادی وشعف باز است

مثل لبخند کفش های پدر

درخیابان وکوچه وبازار

هیچ کس بغض مرد را نشنید

آی تقویم های رنگارنگ

راستی چندروز مانده به عید؟!

آیا می دانستیدکورش بزرگ نامدارترین مردتاریخ ایران زمین ویکی از برجسته ترین چهره های تاریخ جهان

با تمام بزرگی ،عظمت وشوکت خودفقط وفقط وفقط یک بار ازدواج کرد.نه بخاطر مسایُل سیاسی و

اجتماعی،بلکه بخاطر عشقی که به"کاساندان"همسرخودداشت.آنها عاشقانه درکنار هم زندگی کردند و

شاهنشاهی بزرگ هخامنشی رااداره کردند.کورش درامور مملکتی همیشه با کاساندان مشورت

می کردوحتی بعد از مرگ همسرش بخاطر عشقی که به وی داشت هیچگاه ازدواج نکرد.کوروش جدا از

عدل وبزرگی وهوش ودرایت واحترام به حقوق بشر یک عاشق واقعی نیز بود.اوحتی در عشق ورزیدن 

هم کورش بزرگ بود.

حوا!!

بیا سیب راسرجایش بگذاریم

جبرییل را بکشیم

عزراییل راشکنجه دهیم

بهشت راویرانه کنیم

شایدبه زمین رانده نشویم و میان جهنم رها شویم

این روزها تاوان گناه سیب بسیار سنگین است

ومن بیشتر ازهمیشه خسته

بیا سیب راسر جایش بگذاریم

زن به شیطان گفت : آیا آن مرد خیاط را می بینی ؟
میتوانی بروی وسوسه اش کنی که همسرش را
طلاق دهد ؟
شیطان گفت : آری و این کار بسیار آسان است
پس شیطان به سوی مرد خیاط رفت و به هر طریقی سعی می کرد او را وسوسه کند اما مرد خیاط همسرش را بسیار دوست داشت و اصلا به طلاق فکر هم نمی کرد
پس شیطان برگشت و به شکست خود در مقابل مرد خیاط اعتراف کرد
سپس زن گفت : اکنون آنچه اتفاق می افتد ببین و تماشا کن
زن به طرف مرد خیاط رفت و به او گفت :
چند متری از این پارچه ی زیبا میخواهم پسرم میخواهد آن را به معشوقه اش هدیه دهد پس خیاط پارچه را به زن داد
سپس آن زن رفت به خانه مرد خیاط و در زد و زن خیاط در را باز کرد وآن زن به او گفت : اگر ممکن است میخواهم وارد خانه تان شوم برای ادای نماز ، و زن خیاط گفت :بفرمایید،خوش آمدید
و آن زن پس از آنکه نمازش تمام شد آن پارچه را پشت در اتاق گذاشت بدون آنکه زن خیاط متوجه شود و سپس از خانه خارج شد
و هنگامی که مرد خیاط به خانه برگشت آن پارچه را دید و فورا داستان آن زن و معشوقه ی پسرش را به یاد آورد و همسرش را همان موقع طلاق داد
سپس شیطان گفت : اکنون من به کید و مکر زنان اعتراف می کنم
و آن زن گفت :کمی صبر کن
نظرت چیست اگر مرد خیاط و همسرش را به همدیگر بازگردانم؟؟؟!!!
شیطان با تعجب گفت : چگونه ؟؟؟
آن زن روز بعدش رفت پیش خیاط و به او گفت
همان پارچه ی زیبایی را که دیروز از شما خریدم یکی دیگر میخواهم برای اینکه دیروز رفتم به
خانه ی یک زنی محترم برای ادای نمازو آن پارچه را آنجا فراموش کردم
و خجالت کشیدم دوباره بروم و پارچه را از او بگیرم
و اینجا مرد خیاط رفت و از همسرش عذرخواهی کرد و او را برگرداند به خانه اش.
و الان شیطان در بیمارستان روانی به سر میبرد

هفت بار خویشتن را خوار یافتم :

نخست آن که دیدم به امید سرفرازی جامه خواری به تن کرده است.

دوم- آنگاه که دیدم در برابر راست قامتان جست و خیز می کند.

سوم آنگاه که او را در گزینش میان سخت و آسان آزاد گذاردند و او آسان را بر گزید.

چهارم آنگاه که گناهی انجام داد و سپس خود را دلداری داد که دیگران نیز همگی چون او گناه می کنند.

پنجم آنگاه که از سستی خویش رنجها دید و بردباری اش را نشان توانمندی اش شمرد.

ششم آن زمان که زشت چهره ای را خوار شمرد-حال آنکه چهره ی یکی از نقابهای خود او بود .

هفتم آن زمان که به ستایش زبان گشود و اندیشید که کار نیکویی انجام داده است.

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید

وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید

بعد از تو

اي هفت سالگي

اي لحظه هاي شگفت عزيمت

بعد از تو هرچه رفت ، در انبوهي از جنون و جهالت رفت

 بعد از تو پنجره که رابطه اي بود سخت زنده و روشن

ميان ما و پرنده

ميان ما و نسيم

شکست

شکست

شکست

بعد از تو آن عروسک خاکي

که هيچ چيز نمي گفت ، هيچ چيز بجز آب ، آب ، آب

در آب غرق شد.

بعد از تو ما صداي زنجره ها را کشتيم

و به صداي زنگ ، که از روي حرف هاي الفبا بر مي خاست

و به صداي سوت کارخانه هاي اسلحه سازي ، دل بستيم .

بعد از تو که جاي بازيمان زير ميز بود

از زير ميزها

به پشت  ميزها

و از پشت ميزها

به روي ميزها رسيديم

و روي ميزها بازي کرديم

و باختيم، رنگ ترا باختيم ، اي هفت سالگي .

بعد از تو ما به هم خيانت کرديم

بعد از تو ما تمام يادگاري ها را

با تکه هاي سرب ، و با قطره هاي منفجر شده ي خون

از گيجگاه هاي گچ گرفته ي ديوارهاي کوچه زدوديم .

بعد از تو ما به ميدان ها رفتيم

و داد کشيديم :

" زنده باد    ،،،     مرده باد "

 و در هياهوي ميدان ، براي سکه هاي کوچک آوازه خوان

که زيرکانه به ديدار شهر آمده بودند ، دست زديم.

بعد از تو ما که  قاتل يکديگر بوديم

براي عشق قضاوت کرديم

و همچنان که قلب هامان

در جيب هايمان  نگران بودند

براي سهم عشق قضاوت کرديم .

  بعد از تو ما به قبرستان ها رو آورديم

و مرگ ، زير چادر مادربزرگ نفس ميکشيد

و مرگ ، آن درخت تناور بود

که زنده هاي اينسوي آغاز

به شاخه هاي  ملولش دخيل مي بستند

ومرده هاي آن سوي پايان

به ريشه هاي فسفريش چنگ مي زدند

و مرگ روي ان ضريح مقدس نشسته بود

که در چهار زاويه اش ، ناگهان چهار لاله ي آبي

روشن شدند.

صداي باد مي آيد

صداي باد مي آيد، اي هفت سالگي

برخاستم و آب نوشيدم

و ناگهان به خاطر آوردم

که کشتزارهاي جوان تو از هجوم ملخ ها چگونه ترسيدند.

چقدر بايد پرداخت

چقدر بايد

براي رشد اين مکعب سيماني پرداخت ؟

ما هرچه را که بايد

از دست داده باشيم ، از دست داده ايم

ما بي چراغ به راه افتاديم

و ماه ، ماه ، ماده ي مهربان ، هميشه در آنجا بود

در خاطرات کودکانه ي يک پشت بام کاهگلي

و بر فراز کشتزارهاي جواني که از هجوم ملخ ها مي ترسيدند

بسان رهنورداني كه در افسانه ها گويند
گرفته كولبار زاد ره بر دوش
فشرده چوبدست خيزران در مشت
گهي پر گوي و گه خاموش
در آن مهگون فضاي خلوت افسانگيشان راه مي پويند
ما هم راه خود را مي كنيم آغاز

سه ره پيداست
نوشته بر سر هر يك به سنگ اندر
حديقي كه ش نمي خواني بر آن ديگر

نخستين: راه نوش و راحت و شادي
به ننگ آغشته ، اما رو به شهر و باغ و آبادي
دوديگر: راه نميش ننگ، نيمش نام
اگر سر بر كني غوغا، و گر دم در كشي آرام
سه ديگر: راه بي برگشت، بي فرجام

من اينجا بس دلم تنگ است
و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ است
بيا ره توشه برداريم
قدم در راه بي برگشت بگذاريم
ببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است ؟

تو داني كاين سفر هرگز به سوي آسمانها نيست
سوي بهرام، اين جاويد خون آشام
سوي ناهيد، اين بد بيوه گرگ قحبه‌ي بي‌غم
كه مي‌زد جام شومش را به جام حافظ و خيام
و مي‌رقصيد دست افشان و پاكوبان بسان دختر كولي
و اكنون مي‌زند با ساغر مك نيس يا نيما
و فردا نيز خواهد زد به جام هر كه بعد از ما

سوي اينها و آنها نيست به سوي پهندشت بي خداوندي ست
كه با هر جنبش نبضم
هزاران اخترش پژمرده و پر پر به خاك افتند
 

روحت شاد.

نعره ی هیچ شیری خانه چوبی را خراب نمی کند ،من از سکوت موریانه ها می ترسم.

خدایا شاید من بد باشم ولی:

وقتی موسی اومد مناجات کرد گفت بارون نمیاد ندا رسید موسی یه نفر بین شما خیلی سیاه و آلوده است بگو پاشه بره من رحمتم و نازل کنم… موسی اومد گفت خدای من میگه به خاطر یه نفر رحمت من نازل نمی شه، پاشه بره… تا این حرف و گفت گنه کاره سرش و آورد پایین، دلش لرزید، گفت خدا… یه عمر آبرو داری کردی حالا می خوای من و رسوا کنی؟!  گفت خدایا همین یه دفعه ارو هم آبرو داری کن! تا این حرف و زد بارون شروع کرد به باریدن… مردم تعجب کردن! گفتن موسی کسی بلند نشد بره!   ندا رسید موسی ما با بنده امون آشتی کردیم!  یه لحظه! سوال کرد موسی: خدایا میشه به من بگی این بنده کی بود؟! ندا رسید موسی وقتی گنه کار بود آبروش و نبردم، حالا که با ما رفیق شده آبروش و ببرم؟!پس تواینقدرمهربونی که بایه لحظه پشیمونی بنده گنه کارت باهاش رفیق میشی.من الان پشیمون ازهمه ی گذشته ام.آشتی ؟

خداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم.

خداحافظ ، و این یعنی در اندوه تو می میرم.در این تنهایی مطلق ، که می بندد به زنجیرم.

و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد.و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد.

چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگی هایم ؟چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم ؟

خداحافظ ، تو ای همپای شب های غزل خوانی.

خداحافظ ، به پایان آمد این دیدار پنهانی.

خداحافظ ، بدون تو گمان کردی که می مانم.

خداحافظ ، بدون من یقین دارم که می مانی !!!

عاشقت خواهم ماند بی آنکه بدانی دوستت خواهم داشت بی آنکه بگویم درد دل خواهم گفت بی هیچ گمانی گوش خواهم داد بی هیچ سخنی در آغوشت خواهم گریست بی آنکه حس کنی در تو ذوب خواهم شد بی هیچ حراراتی اینگونه شاید احساسم نمیرد .

 دوستت دارم یک کلمه است با دنیایی‌ از مسئولیت گفتنش هنر نیست مسئولیت پذیریش هنر است...!!!

بودیم و کسی پاس نمی داشت که هستیم .باشد که نباشیم و بدانند که بودیم

ذهن را درگیر با عشقی خیالی کرد و رفت.جمله های واضح دل را سوالی کرد و رفت.چون رمیدن های آهو ناز کردن های او.چشم و دستان مرا حالی به حالی کرد و رفت